!زنان كارگر درراه مصافی سرنوشت ساز

جنبش سال ٨٨ مردم ایران ٬ علیرغم تلاشهای اصلاح طلبان و لیبرالها برای محدود کردن آن در چهارچوب قانون اساسی جمهوری اسلامی با حفظ اصل ولایت فقیه٬ نماد هائی رادیكال بر پرچم خود نهاد كه بازتاب مطالبات و نیروهای محركه آن بودند. از آن میان زنان و جوانان صحنه های حماسی آفریدند كه تصویر هایش هنوز هم در موج دوم خیزش مردمی برسر دست هاست. در سال ٨٨ ٬ زنان و دختران جوان ایرانی با رزمندگی شگفت انگیزو با شعارهایی ساختار شكنانه به خیابانها آمدند تا بلكه بساط سی واند ساله این سیستم اسلامی تعدی ٬ سنگسار و بی حقوقی را بروبند و در این میان به پیكارهای جانانه ای دست یازیدند. همگان شاهد بودیم كه با چه رشادت و دلیری با نیروهای سركوبگر درگیر شدند٬ جنگیدند٬ سینه شان آماج گلوله گشت٬ زندانی و شكنجه و اعدام شدند ولی سر تسلیم فرود نیاوردند. جنبش زنان آنجا كه تحت نفوذ اندیشه های لیبرالی چون كمپین یك میلیون امضا و رهبرانی چون عبادی و رهنورد دركار اصلاح و بزك قانون اساسی٬ از دست بردن به ریشه ها وامانده بود٬ درخیابان ها بخشا نیروی خود را باز یافت. همراه با همه مردم شعار مرگ بر دیكتاتور و مرگ بر استبداد را فریاد كرد و اهداف و شعارهای محدود اصلاح طلبان دولتی و لیبرالها را پشت سر نهاد و به شهادت میدیای جهانی به پای دائمی اعتراضات و تظاهرات ضد دیكتاتوری مبدل گشت. حتی پس از فروكش موج اول مبارزات مردمی٬ دیدیم كه زنان دانشجو مسئولیت بزرگی درتداوم جنبش برعهده گرفته٬ برلزوم سازمان یابی گرد استراتژی سوسیالیستی جنبش كارگری پای فشردند و تعمیق جنبش عمومی مردم را در گرو عروج جنبش كارگری دانستند.

درطی سی سال جهنم جمهوری اسلامی اما، محرومیت زنان از دسترسی به مشاغل دوچندان شد؛ زنان كارگر به خانه ها رانده شدند تا بهره كشی مضاعف از قطعه كاری٬ كار بی ثبات و كارناامن درخانه ها در كنار كارخانگی٬ فارغ ازدغدغه های همان قانون كار نیم بند اسلامی به شیوه غالب كار زنان كارگر تبدیل گردد ٬ تن فروشی دختران تازه بالغ را رواج دهد و كودكان خیابانی٬ كارتن خوابها و اعتیاد راگسترده تر سازد. چنین اوضاعی نمیتوانست دوام آورد. با قطع رایانه ها آخرین ضربات تیشه نیز فرود آمد.

اكنون در فراخنای زمانی ایستاده ایم كه در سراسر دنیا مردم٬ كارگران و تهیدستان به جان آمده از بیكاری و گرسنگی واستبداد و خفقان٬ خیابانها را از خشم و خروش و طغیان خود آكنده اند. امواج سهمگین جنبشهای انقلابی مرز ها را در نوردیده و هر روز برتوش و توان آن افزوده میگردد. فریاد مردم٬ كارگران وتهیدستان به جان آمده از ذلت و فقر و فاقه لرزه بر دستگاه حاكمان افكنده است. زنان كارگر و زحمتكش شانه های خمیده از بار بحران را بر می افرازند تا به فلاكت ناشی از سیاستهای نئولیبرالی٬ نه بگویند! در مصر جنبش زنان كارگر و حاشیه نشین شهری٬ آغازگر و بخش مهمی از نیروی اعتراضات بوده. جنبش افزایش دستمزدها در بنگلادش را میلیونها زن كارگر به راه انداختند.

در ایران نیز٬ دور جدید مبارزات مردمی به طرزی نمایان مركز ثقل جنبش را به محله های كارگری تغییر داده است. اكنون صدای گام های انقلاب از كوچه های رودكی٬ جیحون و نواب٬ میدان امام حسین و محله های كارگر نشین شرق تهران٬ به گوش می رسد! تغییرجغرافیای مبارزات خیابانی٬ نشان از دگرگونی طبقاتی اعتراضات خیابانی و سنگین ترشدن وزنه كارگری آن دارد كه نتیجه فوری اش٬ تعمیق جنبش سیاسی و اجتماعی و سپس به میدان آمدن كل طبقه كارگر با سلاح اعتصاب برای رقم زدن به سرنوشت جمهوری اسلامی است.

تحقق خواسته های زنان كارگر و زحمتكش به شدت با قوام گرفتن٬ تداوم و پیروزی این جنبش گره خورده است. در عین حال به گواهی تاریخ مبارزه طبقاتی درجهان٬ آنان پیگیر ترین مبارزین راه كسب نان٬ آزادی و كار بوده اند. تجربه قیام ۵۷، می بایست یادآور زنان زحمتكش توانا و مدبری باشد كه شوراهای محلات كارگری چون دولت آباد ٬ موسی آباد، نازی آباد و... را تشكیل دادند و مسئولیت اداره آن ها را به عهده گرفتند. اكنون یكی از فوری ترین وظایف همه سوسیالیست ها و فعالین كارگری كمك به سازمانیابی زنان كارگر٬ كمك به فرموله كردن خواسته های اقتصادی و سیاسی آنان ورفع موانع شركت همه جانبه شان در جنبشی است كه فرصتی تاریخی برای سرنگونی جمهوری اسلامی فراهم كرده. زنان كارگرو تهیدست از صاحبان این جنبش اند؛ جنبشی كه بیشترین منافع حاصل از نابودی سیستم سرمایه و سرمایه داران را نصیب آنان خواهد كرد و آزادی٬ نان و كار برای همه كارگران و تهیدستان را تامین خواهد نمود.

زنده باد آزادی! زنده باد انقلاب!

سرنگون باد جمهوری اسلامی!

کمیته اجرایی اتحاد سوسیالیستی

8 اسفند 1389 - 27 فوریه 2011